Goede voornemens; kill your darlings.

2019 is alweer even onderweg. Wordt dit dan het jaar van mijn debuutroman? Ja en nee.

De afgelopen periode heb ik niet stilgezeten. Enerzijds heb ik een aantal literair agenten en een uitgever benaderd, anderzijds heb ik gewerkt aan een grote herziening van De Gouden Weken. Bovendien staat er een grote postdoctorale opleiding voor de deur, in het kader van mijn werk als psycholoog.

Kortom, 2019 is nu al een leuk jaar!

Het spannende aan het benaderen van een agent of uitgever, is dat je nooit weet of ze inhoudelijk terug zullen reageren. Don't call us, we'll call you... Vol goede moed zet je dus maar een kruisje op de kalender voor als de uiterlijke reactietermijn is verstreken. Het is namelijk niet ongebruikelijk dat iemand nooit meer wat van zich laat horen. Er bestaat zelfs een term voor; the slush pile. Ongevraagd aangeboden manuscripten die nooit verder komen dan ‘de gevreesde stapel’. In mijn geval kreeg ik twee van de drie keer wél een inhoudelijke reactie; een bemoedigend resultaat!

Tegelijkertijd hoop je dan natuurlijk dat iemand het zo in je ziet zitten, dat het redactieproces door het agentschap of de uitgever geregeld wordt. Helaas pindakaas! Weliswaar enkele lovende woorden rijker maar (nog) geen vis die daadwerkelijk toehapt(e). Wel zou ik samen kunnen werken met een relatief kleine uitgever, maar dan zou ik het vrijwel uitsluitend van de online verkoop moeten hebben. Ook is het dan maar de vraag hoe goed de redactie écht is. Natuurlijk kon ik nog veel meer uitgevers benaderen, ik had amper mijn lijntje uitgeworpen, maar ergens was ik bang om mijn kruit te verschieten. Ik wil natuurlijk in die boekenwinkels liggen!

Na wat wijze raad ben ik vervolgens zelf op zoek gegaan naar een redacteur die tot de verbeelding spreekt. Iemand die zijn sporen verdiend heeft. En… dat is gelukt!

Zowel op inhoudelijk als taaltechnisch gebied, beschik ik nu over fantastische feedback die mij helpt om me als schrijver weer verder te ontwikkelen. Ik groeide dan ook toen de redactrice aangaf dat ze ‘blij verrast’ was. Ook is het geweldig als iemand vertelt welke personages werken en dat wat je beoogde, daadwerkelijk overkomt. Daarentegen is het nog niet ‘uitgever proof’. Tenminste, niet op het niveau dat ik ambieer. Dus dat betekent rigoureus schrappen. Hoe rigoureus?

‘Kill your darlings’ is een uitdrukking die in hetzelfde rijtje thuishoort als ‘show don’t tell’. En ja, ook ik moet eraan geloven. Ik zal enkele ‘darlings’, door mij gekoesterde lievelingetjes wat betreft het plot, de verhaallijn of bepaalde personages, moeten ‘killen’. Een pijnlijk proces, maar ik doe het met liefde.

Daarom heb ik het plan om mijn roman in 2019 uit te brengen, losgelaten. Nu ik over een professionele redactie beschik, is de ultieme maar tijdrovende herschrijfronde in ieder geval een stuk minder saai dan wanneer je het in je uppie moet doen. De maand februari gebruik ik om mijn hoofd lekker leeg te maken en even helemaal niets te hoeven (schrijven). Al heb ik me stiekem dan toch aan een blog gewaagd...

Is dat alles?

Nee, gelukkig niet!

De eerste helft van dit jaar komt er alsnog een (zo goed als) nieuw boek van mij uit; De Gouden Weken 2.0.

Een inhoudelijk verbeterde full colour uitgave van het in het onderwijs zo succesvolle gouden weken programma. Wat een eer is het toch om mee te mogen maken hoe een uitgever zijn best doet om alles zo zorgvuldig mogelijk vorm te geven!

Nog mooier is het natuurlijk dat De Gouden Weken heel veel onderwijzers heeft geholpen om meer grip op groepsvorming en ouderbetrokkenheid te krijgen.

Tenslotte staat er als lezer ook nog veel moois op het programma. Zo kijk ik uit naar april, want dan komt de nieuwe roman van één van mijn favoriete auteurs uit, Joël Dicker.

Dus... kom maar op 2019! Ik lust je rauw.