Het Waterballet van Hansje Brinker
Dus zo moet het voelen om een held te zijn, dacht ik terwijl het water uit de leidingen naast de WC spoot. Niet in enorme hoeveelheden, maar meer als een vernevelaar waar geen vat meer op te krijgen is. Grote plassen begonnen zich te vormen op de toiletvloer. De stortbak lag in de gang. Mijn vriendin keek bedachtzaam. En toen zag ik alles helder, als in een tunnel bij een bijna dood ervaring. Er was geen weg meer terug. Het waterbassin met de vlotter, waar het allemaal om begonnen was, bleek vakkundig ontmanteld, dat moet gezegd. Terug monteren zou een heilloze weg zijn, de leidingen zouden niet bereid zijn tot een wapenstilstand. Kortom, er moest gehandeld worden. Dat of de onderburen moesten gealarmeerd worden en de verzekering gecheckt. We, eigenlijk ik, kozen voor het eerste.
Als een eigentijdse Hansje Brinker (u weet wel, die jongen met zijn vinger in de dijk) voorkwam ik dat het hele toilet blank kwam te staan en met de gracieuze bewegingen van mijn vriendin, leek het net een twister waterballet dat niet zou misstaan op Oerol of Noorderzon. Het werkte. In een mum van tijd hadden we vuilniszakken gevuld met water, de vloer werd met handdoeken drooggedept. We zouden dit te boven komen. Nou kwamen we niet voor de leidingen maar voor de lekkende vlotter en de waterstop. Beide termen die ik nu toch maar mooi aan mijn loodgietersvocabulaire toe kan voegen, net als het noodnummer dat in mijn geheugen gegrift staat en verschijnt bij de zoekterm 'loodgieter Groningen spoed'.
Als er heimelijk een geluidsopname was gemaakt, zou deze instant trending op Twitter zijn geweest. Maar helaas voor u, die is er niet. Hooguit op Facebook wellicht, maar daar kan toch niemand bij, behalve Cambridge Analytica. Ik moet wel zeggen dat ik er enigszins van baalde dat mijn gegevens volgens de controle app toch niet gejat bleken. Maar ook dat is weer verdacht natuurlijk.
Goed. Ondanks ons waterballet en de hulp van buitenaf smaakte de welverdiende cappuccino er niet minder om, evenals de vers geperste jus. Want we hadden het geflikt. Behangen 2.0. De relatie was er nog. Een beetje van onszelf, de rest van Maggi. Bovendien waren we maar wat trots dat ook de loodgieter niet alle benodigde onderdelen bij de hand had aangezien wij natuurlijk weer net die vooroorlogse stortbak hadden waar alles net even anders was. En dat zeggen ze er niet bij op de Youtube Doe Het Zelf filmpjes. Het leidingwerk moest inderdaad ook vervangen worden. Kortom, wij waren helden. Ik was de held. De antiheld. Maar laat dat nou net de leukste onder de helden zijn.
Nu, één jaar later sinds de start van mijn roman heb ik nog vijftig bladzijden voor de boeg tijdens mijn derde herschrijfronde. Dus wie weet maak jij nog dit jaar kennis met mijn antiheld en anders maar in 2019. Met of zonder Facebook.
Het kon minder.
