Volg jij je hart?

“At the age of six I wanted to become Napoleon – but I didn’t.

At the age of fifteen I wanted to become Dali and I did. At the age of twenty-five I wanted to become the world’s most sensational painter and I did. At the age of thirty-five I wanted to achieve success and I did. Now at the age of forty-five I want to paint a masterpiece and to rescue modern art from chaos and laziness. And I shall! This book is dedicated to that crusade and to all the young painters who believe in true painting.”

(Bron: Salvador Dali, Edita Laussane, Robert Descharnes et Nicolas Descharnes, 1993).

De wereldberoemde surrealistische schilder Salvador Dali schreef deze zinnen in 1947 als introductie op zijn boek ’50 magische geheimen’. Terwijl ik de eerste bladzijden van mijn boek doorblader, dwarrelt er een foto naar beneden. Het is er eentje die ik in geen jaren heb gezien. Mijn opa en ik, op de tuinbank in een tuin die ik nog maar half kan plaatsen. De markante barbecue op de tafel herken ik nog wel.

'Ja', vraag ik me af, 'hoe zit het eigenlijk met mijn wensen, dromen en niet onbelangrijk – de verwezenlijking ervan'. Thema’s die niet alleen inspirerend werkten voor kunstenaars als Klimt en Dali maar ook dagelijks de revue passeren tijdens de gesprekken met cliënten. Een wijs iemand zei eens ‘wij peuten zijn niet zo verschillend van de mensen die we zien’. En zo is het ook.

Het reflecteren op en over het leven maakt ons tot wie we zijn; mensen. Doen wat je drijft maakt gelukkig, dat is mijn stellige overtuiging.

Deze overtuiging is gegroeid sinds ik een jaar geleden in aanraking kwam met ACT (Acceptance and Commitment Therapy, een bewezen effectieve therapievorm bij uiteenlopende problemen). Het was alsof de puzzelstukjes op zijn plaats vielen. Handelen naar je waarden geeft kleur aan je leven. Het voelen van emoties en het hebben van gedachten, gewenst of ongewenst, hoeft je daar niet van te weerhouden. En ook al heeft Dali het nooit tot Napoleon geschopt en ik nooit tot het Nederlands Elftal, toch zijn er genoeg dingen die overblijven.

Vaak zegt je hart je precies in welke richting je wilt bewegen, terwijl ons op overleving gerichte brein zegt "doe maar niet”. Neem nou het fabuleuze programma “Ik Vertrek”. Dit programma volgt mensen die gaan wonen en werken in het buitenland. Dat ze dat doen zonder enige taalkennis of een marktonderzoek maakt het des te vermakelijker, en oh wat een leedvermaak als het project niet slaagt. De vraag is alleen of er wel een project is dat moet slagen. Is de waardengerichte beweging op zichzelf al niet een succes? Een penseelstreek op een canvas? Kleur op het doek, geur in je leven? Ik denk van wel. Voor deze mensen, tenminste.

Tja, en hoe zit het dan met mijn dromen? Ik lees dat Dali ook schrijver was. Of hij net als ik naar Groningen wilde verhuizen betwijfel ik. ‘Maar’, denk ik dan, ‘ja, het lukt’. Stukje bij beetje.

De komende maanden werk ik aan de basis voor een roman, om zo mijn ambitie als schrijver te koesteren en een verhaal te schrijven wat geschreven moet worden. Hopelijk weet ik het de juiste toon, vaart en gelaagdheid te geven waarbij ik jouw interesse weet te wekken en vast te houden. Elke week zal ik gedurende deze periode een blog schrijven. Volg me van Groningen naar Bali en weer terug!